W artykułach powyżej opisaliśmy wiele chorób przepiórek. Na tym nie kończy się jednak lista chorób zagrażających przepiórkom. Toteż hodowca, który zdaje sobie sprawę z niebezpieczeństw, jakie niosą choroby, stara się do nich nie dopuścić. Znane powiedzenie lekarzy: Lepiej zapobiegać, niż leczyć", odnosi się również do zwierząt. Przede wszystkim należy więc dbać o stan higieniczny fermy i właściwe warunki środowiskowe, z żywieniem na czele.
Permanentna deratyzacja (tępienie myszy i szczurów) musi być pilnie przestrzegana. Okresowe wapnowanie ścian, stała czystość sprzętów i podłóg jest obowiązkiem hodowcy. Materiał hodowlany powinien być izolowany, a nowosprowadzane ptaki poddane dwutygodniowej kwarantannie. Wałęsanie się psów i kotów jest nieopuszczalne. Potencjalnym niebezpieczeństwem są też osoby postronne, odwiedzające fermę, zwłaszcza jeżeli również są hodowcami przepiórek. Jeśli konieczność nakazuje przy jęcie ich na fermie, gości należy zaopatrzyć w woreczki foliowe na buty i czyste fartuchy .Woreczki po jednorazowym użyciu pali się, a fartuchy gotuje i następnie pierze.
Trzeba silnie podkreślić, iż przepiórki są ptakami wyjątkowo odpornymi i zdrowymi. Toteż przestrzeganie podanych powyżej zaleceń stwarza większą, niż w jakiejkolwiek innej gałęzi hodowli pewność zachowania stada w zdrowiu i dobrej produkcyjności. Każda większa ferma powinna też zabezpieczyć sobie opiekę weterynaryjną i to w najbliższym sąsiedztwie. Jest to wydatek obowiązkowy, który sowicie się opłaca. Do wszelkich zaleceń lekarza wet. trzeba się pilnie stosować, a przede wszystkim ńie ukrywać przed nim popełnianych błędów. Przepiórki najczęściej bowiem chorują z powodu złych warunków utrzymania i nieprawidłowego żywienia. Jeżeli np. pojawiła się krew w kale, wywołuje to zrozumiały niepokój i podejrzenie o kokcydiozę, a mogą to być zwykłe zaburzenia pokarmowe spowodowane zepsutą paszą.
Ta wyjątkowa odporność przepiórek stwarza inne niebezpieczeństwo: mianowicie hodowcy lekceważą przestrzeganie podstawowych wręcz wymagań higieny, nie wiedząc nawet, ile tracą na takim postępowaniu. W wielu wypadkach jest to powodem likwidacji ferm. Przepiórki bowiem rzeczywiście mogą znosić przez dłuższy czas warunki, w jakich żaden inny gatunek zwierząt nie wytrzymałby miesiąca. Nie oznacza to oczywiście, że taka hodowla utrzyma się dłużej. Chów przepiórek jest wtedy opłacalny, kiedy zaspokaja się podstawowe wymagania organizmu przepiórki, musi więc być prowadzony w sposób fachowy. Zawodu hodowcy, jak każdego, trzeba się nauczyć, zdobywając wiadomości i doświadczenie. Między zawodem hodowcy, a każdym innym istnieje jednak pewna zasadnicza różnica, która jednych zniechęca. a pociąga innych: stały bezpośredni kontakt z wysoko uorganizowanymi istotami żywymi o interesującym życiu psychicznym. Można je z ciekawością obserwować, konieczna jest jednak wobec zwierząt lojalność, jako wobec istot zależnych od człowieka.